Saat gece bir, hafif bir rüzgar, yavaşça yağan bir yağmur, kampüsün içinde yürüyorum. D kapısından B kapısına (yirmi dakika kadar sürer). Her adımda bir anı canlanıyor gözümde, hepsinde gözlerim doluyor, ara ara gökyüzüne bakıyorum içime ağlamak için, göz yaşlarım içime akıyor. Çok soğuktu hava, onunla ilk kez biz olarak bu yolu kat ettiğimizde. Oysaki ne kadar sıcak başlamıştı gün bana gülümsediğinde. Adım adım yaşıyorum kampüsü, şu kafede kahve içmiştik, su merdivenlerde koluma girmiştin ilk kez, cılızdım göğsümü kabartmıştım, şuradaki bankta oturmuştuk, çok sıcaktı dinlenmiştik. Şuradaki karanlıkta dayanamayıp öpmüştüm seni. Sonra şenlik alanı, beraber denize bakıp hayal kurduğumuz ilk yer. Yağmur giderek artıyor, bu gece gökyüzü benim için ağlıyor. Eve gidene kadar dayanmalıyım sadece. Güldüklerimizi ağlayarak hatırlamak ne acı. Yavaş yavaş kalkınma sokaklarına varıyorum, şimdi yürümeye korktuğum bu sokak, sana gelirken ne kadar cesaret vericiydi. Olağanca hızımla sana gelmeye çalışırdım. Çok üşürdüm ben, hava hep soğuktu yine de içimi ısıtırdı.
Güçlü durmak zor, gözükmek bir yeti. Sevilin ve sevilin bu kampüste. Umarım iyisinizdir.
Sevgilerle ve sevgilerce.
